Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος ...

Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρύσω
Σα να κουράστηκα απο τον χρόνο πριν καν να αρχίσω
Λίγες στιγμές πριν ζήσω το κορμί μου πριν προικίσω
Σα να γελάστηκα απο άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω

Συνεχίζει εδώ, πάτα παναθεμά σε!

Σα να μού γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου
Σα να κλώτσισα μακρυά τα όνειρα μου
Σα να έχασα για ένα λεπτό τη ματιά μου και να θαύτικα στο σκότος
Πόσο μελαγχολικός αυτός ο τόπος

Έχεις ιδέα πώς είναι να κολυμπάς μες το σκοτάδι
και να μήν πνίγεσαι μονάχος
μές την σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι
δε γίνεσαι γαμώτο είσαι
και για ότι είσαι πάντα κρίνεσαι
μή μου θλίβεσαι αγαπημένη, πού σαι τώρα πια χαμένη, εξαντλημένη, ξοφλημένη
αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δέν ένοιωσες
τώρα πάλι νά με τα τέρατα πως έμπλεξες
και πώς θέλεις να ξεμπλέξεις ,στη ζωή σου είναι και του θανάτου η έλξη

Άλλο ένα ψέμα και ένα ακόμη ξοτικό νεκρό
στη χώρα των μπορντώ ονείρων των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων
των μισαλόδοξων μητέρων που κρατάνε τα μωρά υστερόβουλα
κι όλα ανόφελα κι όλα στον τόπο αυτόν κοίτα πως γίνονται ανώδυνα

Αγάπησε με, σκούπισε το δάκρυ μου με φώς και κράτησε με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησε με
λειώσε το φεγγάρι μου, κάνε το βροχή και ξέπλυνε με
αγάπησε με, αγάπησε με

Σά σωριασμένα βράχια απο τη θάλασσα ρηγμένα
σαν ουρλιαχτά γοργόνων, όπως στα φύκια παρατημένα
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα
για μένα απογειώθηκαν σαν σκόνη κι είναι απ τον άνεμα θαμμένα
δεμένος ο ηλιος πίσω απο σύνεφφα βρεγμμένα
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι απο σένα
σα παγωμένος αυτός ο τόπος λες κι έφυγε για τα ξένα
μα είναι νωρίς ακόμα δεν μου πάγωσε το αίμα

Αγάπησε με, σκούπισε το δάκρυ μου με φώς και κράτησε με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησε με
λειώσε το φεγγάρι μου, κάνε το βροχή και ξέπλυνε με
αγάπησε με, αγάπησε με ...

~*~
Συνθέτης : Ταϊφάκος Γιώργος
Στιχουργός : Πισιμίσης Κωνσταντίνος
Ερμηνευτής : Συγκρότημα “Freedom Of Speech” / Ραυτοπούλου Ευτυχία
~*~