Μη φοβάσαι..

Οι σκέψεις μου χαμένες,κάτι τις έχει δεμένες και με τυλίγει, γι'άλλη μια φορά κάτι με πνίγει,το μυαλό μου κάνει παιχνίδια ψάχνω στήριγμα,ακούω ένα ύπουλα σφύριγμα όχι πάλι κύρηγμα,κάποιος εκεί στο βάθος,υποστηρίζει με πάθος,πως είμαι λάθος και όλα τριγύρω μου φαίνονται σαν να 'ναι τάφος,χωμένος στην αρένα παλεύω τον εαυτό μου,νιώθω σαν να μην είναι το μυαλό μου δικό μου,κάποιος μου βάζει έμμονες ιδέες πως έχω αποτύχει κι αν είμαι ακόμα ζωντανός είναι κατά τύχη
Συνεχίζει εδώ, πάτα παναθεμά σε!
Γι'αυτό πιάνω μικρόφωνο και βγάζω φωνή μέσ'από το μεγάφωνο,πρέπει να μιλήσω να τον αφήσω άφωνο,για όλα τα χρόνια που παραμένω σταθερός,σε ότι επιλέγω σ'ότι πιστεύω,χωρίς να ξεφεύγω,ποτέ δεν ντράπηκα για 'κείνο που 'θελα να γίνω,ξέρω να κρίνω και αυτό που είμαι αυτό θα μείνω.
Πάντοτε μέσα μου είχα ένα δίλλημα που μ'έκαιγε,μα πάντα ακολουθούσα τη φωνή εκείνη που μ'έλεγε: "Ποτέ μη λυπάσαι γι'αυτό που διάλεξες να 'σαι, δε χρωστάς σε κανένα γι'αυτό κανένα μη φοβάσαι"
Έχει τόσο φως κι όμως όλα σου φαίνονται μαύρα,με μια μάνα που τρώει τα παιδιά της πάντα,και συ μόνος σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων,φυλάγεσαι από παντού από τα στόματα των κυρίων,περπατάς και φοβάσαι να σηκώσεις το βλέμμα σου,κάποιοι αντλούν ενέργεια ρουφώντας το αίμα σου,από τη μέρα της γέννας σου πεταμένος γυμνός,κουλουριασμένος σε μια γωνία,ενός κρύου λεπτού δωματίου,έχοντας πέσει θύμα ενός μακάβριου αστείου,προσπαθείς να φυλαχτείς από τις όξινες σταγόνες,εδώ και χρόνια κι όμως σου φαίνονται αιώνες,επειδή είν'το τέλος κάθε φάσης της ζωής σου η αρχή,για ένα αδιέξοδο,ψάχνεις απεγνωσμένα για την έξοδο,τρέχεις με ένα αυτοκίνητο προς τον γκρεμό,με φρένα σπασμένα κι ένα ψυχοπαθή οδηγό,είναι η τελευταία σου ευκαιρία να σωθείς,πήδα έξω
πήδα τώρα ή ποτέ καταλαβέ το,το απέραντο γκρίζο,απ'τα θεμέλια κατεστρεψέ το,μη το σκέφτεσαι άλλο
ο μόνος φόβος είναι ο φόβος,κι από δω και πέρα ποτέ δε θα σαι μόνος